Zonder mij - Philippe Claudel
'Zonder mij' is een intense monoloog waarin de banaliteit van de werkelijkheid haarscherp wordt blootgelegd, zonder dat dit omslaat in zielloze cultuurkritiek. In deze monoloog is een verward, getergd en diep vertwijfeld mens aan het woord. Een mens die rouwt terwijl hij geen mogelijkheid heeft om te rouwen, die verzorgt wat hij niet verzorgen kan, die liefheeft wat bij hem pijnlijke herinneringen oproept. Deze man doet in zijn innerlijk een poging om zijn dochter van twee duidelijk te maken waarom hij zat van het leven is. In zijn tirade dringt echter langzamerhand een tedere tegenstem door en hij begint te twijfelen aan de lotsbestemming die hij voor zichzelf in gedachten had.
Sinds de menselijke spraak in een onbekend krocht werd verwekt door een halfalfabetische voorouder, behandelt de literatuur telkens dezelfde onderwerpen, telkens dezelfde vragen; zonder daarbij ooit een blijvende oplossing aan te dragen. Wie probeert te begrijpen waarom een geliefde gestorven is, heeft niets aan een boek. Niet omdat het boek onzinnig is, maar omdat het waarom van het sterven eenvoudigweg niet begrepen kan worden. Als iemand sterft dan zijn daar geen redenen voor, dat gebeurt gewoon. De kracht van goede literatuur is dat ze dit weet en dat ze niet via idiote metafysische systemen een verklaring probeert te geven voor zaken die helemaal niet op zo'n manier benaderd kunnen worden. Literatuur beantwoordt de vragen niet, maar doorleeft ze, maakt ze tastbaar en brengt ze aan het licht. Zonder mij van Philippe Claudel is hier een goed voorbeeld van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten